نمره ی قلم را می گذارم روی شماره ی شانزده فونت میترا. چشم ها نسبت به قبل وضوح بیشتری از کلمه ها و اجسام و آدم ها طلب می کند. مثل گوشهام که تمایل به بیست و هفت تا سی را از ولوم ضبط یا تلویزیون دارد. یعنی سن و سالم دارد بیشتر می شود. دلم می خواهد هم چنان که این تغییرات ناگزیر بر پوست و مو و چشم و گوش خودش را نشان می دهد. خرد . جای اندوه را بگیرد در احساساتم. پذیرش و تسلیم. جای بیقراری و کم تحملی را
به شاگردانم هنگام خواندن غزل شماره پنج یا ششِ حافظ گفتم که دورِ کلمه ی مدارا را خط بکشند. به آنها گفتم این درسی ست که در ایستگاه های مختلف زندگی باید آن را مدام تمرین کنیم. از مدارا با همکلاسی نا موافق.معلم نابلد هم اتاقی ِ سخت قلق تا همسر متفاوت و خواهر شوهر یا مادرشوهر ِ بد ادا گفتم که در طور زندگی مان ما مدام با این آدمها که گوشه های حضورشان مدام به زوایای بودن ما برخورد می کند برخورد می کنیم . انقدر که گوشه های بودنمان از اثر این اصطکاکها با سوهان مدارا نرم و بی زاویه شود.
چند روز پیش که داشتم برای امیر از ماجرای قلدری پسرمان تعریف می کردم لبخند رضایتی بر لبانش نشست و گفت: خوب است که می تواند از حقش دفاع کند.
من فکر کردم و دیدم که دنیا پر از بچه هایی دارد می شود که به وقت قلدری یا حتا به وقت گرفتن حقشان از پدر ها و مادرانشان این لبخند رضایت و تایید را دیده اند.
به امیر گفتم که همیشه همه چیز حق نیست. او باید یاد بگیرد که گاهی می شود از حقش بگذرد به بهای حفظ رابطه یا به ارزش ِبلند نشدن گرد و خاک.بالا نرفتن صدا و در هم نشکستن حرمت ها.
در مدرسه طبیعت . تسهیلگر به من گفت در دعوای پسرم و دختر بچه ی دو ساله دخالت نکنم. دختر قبل از آن به روزبه نان داده بود. با او شعر خوانده بود. و تابش داده بود. حالا روزبه می خواست کتاب را از دست او بگیرد و دختر عصبانی شده بود. من دوست داشتم به روزبه بگویم که او دوست تو است و کتاب حالا در دست اوست و ما نباید چیزی که او با آن شاد است را به زور از آنِ خود کنیم.
تسهیلگر با منطق طبیعتی خودش می خواست من دخالتی نکنم. کار داشت بالا می گرفت. روزبه داد زد و دختر روزبه را زد. بی توجه به تسهیلگر وارد شدم و برای روزبه توضیح دادم که کتاب حالا توی دستهای فاطمه استفاطمه کتاب را دوست دارد . فاطمه ناز ست.فاطمه به روزبه نان و تاب داده است و خلاصه در آخر ماجرا با کمک و دخالت مادر فاطمه ختم به خیر شد. .
نمی فهمم این چیزها کی مد شد. کی این کلمه ی تماشاگر و عمدتا بی تفاوت و بی رحم تسهیلگر در حوزه تربیت بچه ها باب شد. و قرار است از بچه های ما چه بسازد. شاید من کم طاقتم یا بُعد مربی بودنم مرا مدام به گفتن مستقیم و تعلیم و تربیت سنتی وادار می کند. نمی دانم
یا آن روز دیگر در مدرسه ی طبیعت که کفشدوزک را روزبه داشت له می کرد و وقتی من گفتم کفشدوزک گناه دارد. تسهیلگر فوری گفت در طبیعت کفشدوزک زیاد است بگذار کشف کند.
من این منطق ها را اصلا نمی فهمم. از آن کفشدوزک در جهان فقط یکی وجود داشت
که داشت توسط پسر من به خاطر خودخواهی و پز روشنفکری من که می خواهم پسرم را طور خوب و متفاوتی بار بیاورم له می شد
شاید بگویید در قدیم بسیار ملخ و گربه و ماهی و مورچه توسط بچه ها در کوچه ها و باغ ها له شده اند.آزرده و زخمی شده. و راه خانه شان را گم کرده اند
بله تایید می کنم که چنین شده است و حتا هنوز هم بچه ها یواشکی ازین دست شیطنت ها می کنند اما اینکه در آکواریوم. در یک محیط امن و ایزوله و نسبتا مصنوعی در حضور مادر و یک آدم بزرگ دیگر به نام تسهیلگر
این سخت دلی ها توسط بچه ها صورت بگیرد و ما به آنها فقط لبخند تحویل بدهیم
به نظرم اصلا درست نیست. ازین نسل جز انسان های بیر حم و خود محور که تجربه ی هر کار را به خاطر لذت و کشف خودشان بر خود مجاز می دانند چیزی حاصل نمی شود.
حس می کنم همه راه ها غلط است.همه ی درها بسته است .اگر ما فراموش کنیم که قرار است انسان بار بیاوریم. ما باید به فرزندانمان مدارا را بیاموزیم .هم قدم با شجاعت. شفقت را بیاموزانیم در راستای با حق طلبی
اینها را خودم در این طی عبور زمان و بالا رفتن عدد عمرم با وضوح بالاتر دیده ام. انگار هر چه سن آدمیزاد بالا تر می رود .خدا اندازه ی فونت حقایق را برای او بیشتر می کند.
دیروز بعد از خواندن یک داستان به شاگردانم گفتم که باید پنجره ای را که از آن دنیا را نگاه می کنیم دستمال کنیم. باید دنیا را واضح ببینیم. دنیا را از پنجره ی بی رنگی تماشا کنیم. غصه ماجرای یک خانواده بود که هفت پنجره داشتند. و هر پنجره یک رنگ. پدر از پشت پنجره ی خاکستری درخت حیاط را مانده در صبح ساکت زمستان می دیدمادر از پشت پنجره ی زرد درخت را بی تجربه بهار خزان زده و پاییزی دید. جز پدر بزرگ . که پنجره اش رنگ نداشت. تمیز بود و بی غبار
خرد جمع . پدر بزرگ داستان بود. که شکوفه های صورتی گیلاس را نشان همه داد و پیش پیش نوید میوه ی فراوان در آغاز تابستان را.
خرد . در زندگی لازم است.
هر کار که در قلب تو باید می شده شده. هر احساس که تو را مغموم یا شاد.عاشق یا فارغ .متنفر یا مشتاق کرده کرده.
بگذار رود خرد از شریانها و استخوانهایت بگذرد و رگ و ریشه هایت را سیراب کند. بگذار زاویه هایت با سوهان مدارا نرم و منحنی شود.
به خمیدگی تپه ها انحنای گنبدها و طاق ها و رواقها فکر کنیم.
آن وقت از زوایای تیز حضورمان شرمگین می شویم.
همانا بالا رفتن از تپه ها دلپذیر تر از فتح کوه هاست.دلپذیر تر و سهل تر.
درباره این سایت